Η εκκλησία της Οσίας Ξένης αποτελεί την ενορία της συνοικίας των Κιλικιανών, που ήταν από τις πρώτες γειτονιές του προσφυγικού συνοικισμού. Ο ναός αρχικά λειτούργησε μέσα σε ένα πλυντήριο. Αργότερα ξεκίνησε η ανέγερση του στη συμβολή των οδών Ικονίου και Κορδελιού (σημερινή Κύπρου). Κατασκευάστηκε από τους πρόσφυγες που εγκαταστάθηκαν στην περιοχή, οι οποίοι είχαν καταγωγή, κυρίως από τα Μύλασσα και την Πισιδία της Μικράς Ασίας. Αποτελούσε τη μεγαλύτερη πληθυσμιακά και οικονομικά ενορία από το 1925. Η επίσημη αναγνώρισή της έγινε το 1926 με νομοθετικό διάταγμα. Πρώτος ιερέας ήταν ο Αρχιμανδρίτης Φιλάρετος Ιωαννίδης από τα Μύλασσα της Μικράς Ασίας, ο οποίος μετέφερε μέρος του λειψάνου της Οσίας Ξένης. Επίσης ο άμβωνας, το δεσποτικό και εικονίσματα μεταφέρθηκαν από τα Βουρλά της Μικράς Ασίας. Οι Δαρδανελλιώτες μετέφεραν την Τιμία Κάρα του νεομάρτυρα Αγίου Θεοδώρου του εξ Ορφυνίου των Δαρδανελλίων. Η μεταφορά κειμηλίων ήταν συνήθης πρακτική των προσφύγων. Ο υλικός πολιτισμός διατηρεί ζωντανή τη μνήμη και συγκροτεί την ιδιαίτερη ταυτότητα των προσφύγων. 
Η πρώτη μορφή του ναού ήταν μονόκλιτη κεραμοσκεπή βασιλική, ενώ η σημερινή του μορφή είναι τρίκλητη βασιλική χωρίς τρούλο. Ένα μέρος της αγιογράφηση του ναού (από το Ιερό έως το μέσο του ναού) έγινε από τον Φώτη Κόντογλου και τους μαθητές του και το υπόλοιπο από τον Γ. Μπάτα. Ο ναός είναι τρισυπόστατος και τιμάται στη μνήμη της Οσίας Ξένης, της Αγίας Βαρβάρας και της Υπαπαντής. Απέναντι από την εκκλησία, στην πλατεία έγινε το Μπλόκο της Κοκκινιάς (17 Αυγούστου 1944) (Ιερά Μητρόπολις Νικαίας, Νίκαια, Θεολογία, Πολιτισμός 325 – 1987, Νίκαια 1988, σ. 355 – 356, Αρχοντία Παπαδοπούλου, Η Αττική Νίκαια, Νίκαια 1998, σ. 63 - 64).